در دنیای بازی های ویدیویی از چه شخصیتی می ترسیم؟

در بازی های ترسناک بقا، گاهی اوقات انتخاب بین خرج کردن مهمات و ترک کردن دشوار می شود. مثلا در Resident Evil 4 دشمنی به نام Regenerator داریم که برای کشتن آن باید از مهمات زیادی استفاده کنید و این مشکل واقعاً من را آزار می دهد! نه به خاطر اینکه من خسیس هستم. با این حال، شخص هرگز نمی داند که یک قدم جلوتر در انتظار چه چیزی است و حتی ممکن است به یک گلوله نیاز داشته باشد. من از امثال Regenerator لعنتی نمی ترسم، اما همیشه با این احساس آزاردهنده فرار می مانم؟ یا بکشمش؟ اگر آسیب ببینم و مجبور شوم مهمات و اقلام بهداشتی را خرج کنم؟ این فکر تبدیل به حس بدی می شود که می آید و جای ترس را می گیرد! امیدوارم شرایط سخت من را درک کرده باشید.

من اصلا نمی ترسم، اما Lickers در Resident Evil 2 همیشه من را اذیت می کرد. لعنتی، آنها خیلی کثیف هستند، و از نظر مکانیکی، جان و مهمات مردم را تخلیه می کنند.

یه چیز دیگه به \u200b\u200bذهنم میرسه مارهای دریایی پرچم سیاه کیش Assassin\'s Creed. این بچه ها بیش از هر هیولای دیگری در بازی مرا از کار انداختند!

متأسفانه، وقتی در مورد آن شنیدم، متوجه شدم که این فقط از یک نفر نیست، بلکه فکر می کنم ده یا یازده شخصیت در بازی به کابوس من تبدیل شده بودند. از آقای انتخاب ترسناک ترین آنها واقعا سخت است، اما هر چه بیشتر به آن فکر کردم، خانواده بیکر از Resident Evil 7 اولین چیزی بود که به ذهنم خطور کرد.

سر این ترس خود جک بیکر است! جک بیکر از همه ستمگران رزیدنت اویل وحشتناک تر است زیرا بر خلاف آنها، ظاهر او کاملاً عادی است و شما انتظار ندارید که او آنقدر دیوانه باشد. آواز خواندنش در سالن، نمردنش در هیچ شرایطی، خنده های بلندش و... همه چیز به دیوانه ترین شکل طراحی شده است. بهتره با همسرش مارگارت صحبت نکنی! این خانواده بیکر چیست؟!

راستش را بخواهید، شخصیت های ترسناک زیادی وجود دارند، اما من آنها را بیشتر از اینکه از آنها بترسم دوست دارم! مثلا من شخصیت فردی کروگر را خیلی دوست دارم اما شخصا از او نمی ترسم. با این حال، یک بازی وجود دارد که من را بسیار ترساند و اصلاً بازی ترسناکی نیست، اما برای سنی که آن را بازی کردم، تجربه خوبی نبود.

ما Electronic Arts را با بازی های بسیار بد هری پاتر می شناسیم. با این حال او دو یا سه بازی خوب داشت که به نظر من بهترین آنها Prisoner of Azkaban بود که در حدود چهار پنج سالگی بازی کردم. صحنه ای در این بازی وجود دارد که Pews (روح آزاردهنده جهان هری پاتر) یک اسکار پرش بسیار ترسناک روی صفحه ایجاد می کند (که ممکن است الان چندان ترسناک نباشد!) و این موضوع از زمان کودکی در ذهن من بوده است. من را آزار می دهد! از طرفی مواجهه با دمنتورها یا دیوانه ها در بازی واقعا ترسناک بود و کل بازی فضای بسیار تاریکی برای این دوران داشت! خلاصه سرت درد نکنه! دمنتورها و آقای بیوس هنوز هم مرا می ترسانند!

شاید من از شخصیت های ترسناک در بازی های ترسناک نترسم، اما واقعاً از بچگی با شخصیت های ترسناک روانی کنار نیامده ام. بهترین نمونه از این، و نمونه ای که هنوز در ذهن من زنده است، گلادوس از پورتال است. این ترسناک است که یک منشی بسیار ساده، مهربان و مهربان بتواند به یک ربات تبدیل شود. اما اینکه این ربات انسانیت خود را به کلی فراموش می کند و تمام انسان های گروه خود را با گاز اعصاب می کشد ترس را به سطح دیگری می برد. این موجود ترسناک نیست زیرا وحشتناک به نظر می رسد، به دلیل تفکر و قدرتی که ایجاد ترس می کند ترسناک است.

بازی های Spring Bunny of Fanaf واقعا چیز ترسناکی هستند
به دلیل قیافه، نمی توانم بگویم که خیلی ترسناک است که او در مورد جدایی صحبت می کند.
به خاطر ماجرای پشت پرده که موی مردم را سیخ می کند!

بیشترین و بهترین تجربیاتی که از بازی های ترسناک داشته ام قطعا مربوط به سری Resident Evil است.
Resident Evil 7 یکی از اولین بازی های کنسولی من بود و چون تجربه ای نداشتم نمی دانستم باید چه کار کنم.
اولین باری که با جک بیکر روبرو شدم و تقریباً به راحتی توانستم از شر او خلاص شوم، خوشحال از اینکه ممکن است با بازی نه چندان ترسناکی روبرو شوم، به راه خود ادامه دادم.
اما هر بار که پیشرفت می کردم، بیکر دوباره سبز می شد و من آنقدر از آن بازی می ترسیدم که فکر می کنم در ماه اولی که Biohazard را بازی کردم، به همان اندازه که در تمام زندگی ام ترس داشتم، مواجه شدم.
افتخار: مادربزرگ هاوس بیکر که یکی از بهترین سناریوهای تاریخ بازی های ویدیویی را داشت.